Op 2 april vond de Raadsinformatiebijeenkomst over de re-integratieverordening plaats. Vanuit het Solgu wezen wij de gemeenteraad op enkele hoofdlijnen uit de verordening en het re-integratiebeleid, die zullen leiden tot het uitblijven van dienstverlening aan de mensen die dit het hardst nodig hebben.
In de beleidsnota Werk en re-integratie wordt het al benoemd en erkend:
“Door de focus op specifieke doelgroepen krijgt niet iedereen dezelfde ondersteuning waardoor sommige werkzoekenden minder snel of niet de stap naar duurzaam betaald werk zetten”
Dat onderschrijft het Solgu helemaal.
Ongelijk investeren
Het grote gevaar van ongelijk investeren is dat de doelgroepen waar nu niet de focus op ligt, in de komende jaren steeds meer uit beeld raken. De verordening en de beleidsnota spreken wel over monitoring van deze groepen, maar hoe en wanneer dat plaats gaat vinden is niet duidelijk. Net zo min is er zicht op welke groepen dan gemonitord gaan worden. Het ligt dus in de lijn der verwachting dat de groepen die onder de nieuwe verordening geen hulp meer krijgen in de komende jaren steeds verder buiten beeld raken. Deze groepen worden dan niet meer gezien als een groep die extra hulp nodig heeft en zal die dan ook niet krijgen. Hun arbeidsmarktsituatie zal verder verslechteren.
Vogelvrij buiten het doelgroepenregister
Een van de groepen die buiten beeld zal raken zijn de mensen met een arbeidsbeperking die niet in het doelgroepenregister staan. Dat zal gaan om ongeveer de helft van de mensen met een arbeidsbeperking. In de bijstand alleen al heeft 80% van de mensen een beperking en daarvan staat nog niet de helft in het doelgroepenregister. De gemeente gaat wel inzetten op mensen met een arbeidsbeperking binnen het doelgroepenregister maar niet op de mensen daarbuiten. Om duidelijk te maken waarom dit onwenselijk is stel ik u graag voor aan Marc.
Dit is Marc
Marc is een alleenstaande man van 51. Hij is geboren met een lichte vorm van cerebrale parese. In de loop der jaren leidt dit tot allerlei extra kwalen en achteruitgang van zijn algehele gezondheid. Marc heeft altijd zijn best gedaan om op eigen kracht en zonder gebruik te maken van hulpmiddelen werk te vinden en dat is hem ook heel lang gelukt. Het was niet makkelijk want door zijn moeilijke motoriek hadden werkgevers meteen bij de eerste ontmoeting vooroordelen. Hij heeft dus veel meer moeten solliciteren dan mensen zonder beperking. Ondanks dat had hij werk, maar helaas is Marc op een gegeven moment toch zijn baan kwijtgeraakt. Hij kwam in de WW waarna het hem niet lukte om werk te vinden . Werkgevers vonden zijn beperking een onoverkomelijk obstakel. Na 2 jaar WW kwam hij dus in de bijstand. Re-integratie vanuit de bijstand is tot op heden niet gelukt. Marc staat niet in het doelgroepenregister, omdat hij tijdens zijn werkzaamheden heeft bewezen dat hij het minimumloon kan verdienen. Hij kan de werkgever dus niet helpen om straks de boete op niet ingevulde werkplekken te voorkomen. Ook al kan hij het Wettelijk Minimum Loon verdienen, hij kan dus niet op eigen kracht werk vinden. En hij wordt in de toekomst als de nieuwe re-integratieverordening een feit zal zijn ook niet meer ondersteund bij het vinden van werk.
Marc heeft dus al weinig besteedbaar inkomen en dat inkomen zal de komende jaren nog minder worden omdat Marc als alleenstaande door de maatregelen van de verordening bestaanszekerheid ook nog eens geconfronteerd zal worden met de afschaffing van de Regeling Tegemoetkoming Zorgkosten en de U-polis. Zijn medische kosten worden er door het ouder worden met zijn beperking niet minder op. Zijn besteedbaar inkomen zal dus afnemen. Dat zal de nodige spanningen opleveren waardoor hij ook steeds minder in staat zal zijn om met op eigen kracht werk te vinden. Want uit onderzoek blijkt dat het IQ na een jaar armoede met 13% afneemt. (Samenvatting_Armoede_leidt_tot_een_lager_IQ.pdf (wijzeringeldzaken.nl)).
Een uitzichtloze situatie die door geen enkele instantie meer opgemerkt zal worden.
Dit botst rechtstreeks met het VN-Verdrag handicap artikelen 25, 26 ,27 en 28: wetten.nl – Regeling – Verdrag inzake de rechten van personen met een handicap – BWBV0004045 (overheid.nl). Nederland heeft dit verdrag geratificeerd, en Utrecht heeft dit als één van de eerste steden omarmd.
Marc wordt dus onzichtbaar! Probleem opgelost?
In 2025 ziet niemand Marc meer als een persoon met een beperking die hulp nodig heeft om aan werk te komen. Maar zonder hulp lukt het hem ook niet om werk te vinden want werkgevers zien zijn beperking als een onoverkomelijk bezwaar. Zijn financiële- en gezondheidstoestand zullen drastisch verslechteren waardoor ook zijn sociale contacten zullen afnemen.
Marc wordt onzichtbaar en zo lijkt het alsof er geen probleem is.
Schokkend dat een gemeente welbewust een negatief gevolg van voorgenomen beleid erkent en er welbewust voor kiest om dat gevolg maar voor lief te nemen.
Ook tijdens de RIB zagen we dat de ernst van de gevolgen van de verordeningen niet erkend werden. Het argument was dat mensen waarin niet geïnvesteerd gaat worden gewoon zelf en op eigen initiatief om hulp moeten vragen bij de gemeente.
Dat zal niet gebeuren. Het is niet aannemelijk dat mensen als Marc de hulp inroepen van een overheid die hen heeft laten vallen. Ook zijn zij door hun gezondheidssituatie en hun penibele financiële situatie die een verlies van cognitieve vermogens met zich meebrengt, niet meer in staat om het initiatief te nemen om hulp te vragen.
En zo wordt Marc onzichtbaar en zien we het probleem niet meer.
Vanuit het Solgu leggen we ons natuurlijk niet bij deze situatie neer en we blijven opkomen voor mensen als Marc.
Wil jij ons helpen door (desgewenst anoniem) jouw verhaal te delen? Mail dan naar Roos Hoelen: R.hoelen@solgu.nl.